کربلا، تکه‌ای از زمین بود، اما امروز بلندترین نقطه‌ی آسمان در نگاه تمام حقیقت‌جویان و عدالتخواهان جهان است؛ جایی که زمین، سر بر زانوی آسمان گذاشت و گریست.
امام حسین(ع)، نه برای حکومت، که برای بیداری دل‌های مردمان زمانه‌اش و رهایی بخشیدن به زندگی آنان مقابل ظلم و ستم برخاست. او نیامده بود تا شمشیر بزند، آمده بود تا حقیقت را یک بار برای همیشه در تاریخ فریاد کند، حتی اگر آن فریاد با خون نوشته شود.
ما بر تربت تو نمی‌گرییم، ای پسر فاطمه؛ ما بر جهل و تعصب تاریخی گریه می‌کنیم که تو را نتوانست بشناسد و این فرصت را نیز به خویش نداد تا امکان شناخت و پیوستن به حقیقت ناب را تجربه کند. ما برای بزرگترین غم اشک می‌ریزیم که امروز نیز گلوی انسانیت را می‌سوزاند.
این‌گونه است که شهادت در کربلا، پایان نبود، آغاز راهی شد که به آزادی، عدالت، شناخت خوبی از بدی، فهم دین‌داری مومنانه و جستجوی برای تمام حقیت ختم می‌شود. راهی که با خون حسین(ع) روشن شد. برای تمام قرن‌ها، تمام انسان‌ها.
حسین(ع) حقیقت است
