سختی آب در تولید بتن اهمیت قابل توجهی دارد، چون ترکیب شیمیایی آب می‌تواند بر واکنش هیدراتاسیون سیمان، دوام و کیفیت بتن اثر بگذارد و باعث تولید بتن باکیفیت و یا تولید بتن آماده بی‌کیفیت و خطرناک شود.
1. منظور از سختی آب
سختی موقت: به علت وجود بی‌کربنات‌های کلسیم و منیزیم (با حرارت دادن رسوب می‌کنند).
سختی دائم: ناشی از سولفات، کلرید و نیترات‌های کلسیم و منیزیم.
2. اثرات سختی آب بر بتن
رسوب کربنات‌ها: اگر سختی موقت زیاد باشد، ممکن است در مخلوط کن یا سطح بتن رسوب ایجاد کند و تخلخل را افزایش دهد.
تداخل با گیرش سیمان: یون‌های کلسیم و منیزیم می‌توانند سرعت گیرش را تغییر دهند (گاهی تسریع و گاهی کند).
واکنش با قلیایی‌ها: سختی بالا در کنار قلیایی‌های سیمان می‌تواند منجر به تشکیل رسوبات نامطلوب یا تغییر PH شود، که بر واکنش هیدراتاسیون اثر می‌گذارد.
دوام: سولفات‌ها و کلریدها (گاهی همراه سختی دائم) می‌توانند به بتن آسیب بزنند؛ سولفات‌ها باعث انبساط و تخریب، و کلریدها موجب خوردگی آرماتور.
3. استانداردهای معمول
آب باید فاقد ناخالصی‌های مضر باشد.
سختی معمولی آب آشامیدنی معمولاً مشکلی ایجاد نمی‌کند.
اگر سختی آب بیش از حد بالا باشد مثلاً TDS بالای 2000 ppm یا Ca²⁺ و Mg²⁺ خیلی زیاد (باید آزمایش کارایی و مقاومت بتن انجام شود.)
4. نتیجه عملی
اگر آب آشامیدنی و بدون بو و طعم غیرعادی باشد، معمولاً مناسب بتن است.
آب با سختی بالا، مخصوصاً اگر شامل سولفات یا کلرید باشد، باید آزمایش شود و در صورت لزوم با آب نرم‌تر مخلوط گردد.