وقتی سیمان با آب مخلوط می‌شود، واکنش هیدراسیون آغاز می‌گردد. واکنشی که گرما آزاد می‌کند. بنابراین هرچه مقدار سیمان بیشتر باشد، حرارت بیشتری در دل بتن شکل می‌گیرد. شکل گرفتن این حرارت برای گیرش بتن بسیار لازم است، اما اگر این حرارت زیادتر از حد استاندارد شود، ممکن است به دشمن سازه تبدیل شود.
سیمان‌ها یکدست نیستند. تیپ ۳، پرانرژی و زودگیر است؛ حرارت زیادی را در زمان کوتاه آزاد می‌کند. در مقابل، تیپ ۴ آرام‌تر عمل می‌کند و برای سازه‌های حجیم مناسب‌تر است تا ترک‌های حرارتی به سراغ‌شان نیاید.
دمای محیط نیز به عنوان یکی از بازیگران اصلی دارای نقش مهمی است. هوای گرم، گیرش را سرعت می‌بخشد اما خطر کاهش مقاومت نهایی را به همراه دارد. تاکید استانداردهای بتن به رعایت دمای هوا نیز بر همین اساس است. اما هوای سرد، گیرش را کند می‌کند و مقاومت اولیه را به تعویق می‌اندازد.
برای کنترل دمای بتن، مهندسان از سیمان کم‌حرارت، افزودنی‌های ویژه یا حتی خنک‌کردن شن، آب و در نهایت یخ استفاده می‌کنند. چون می‌دانند، در دنیای بتن، تعادل میان سیمان و حرارت کلید دوام سازه است.