پیشینه استفاده از بتن در تاریخ ساخت و سازها و بناهای تاریخی بسیار طولانی است؛ آنچه از شواهد تاریخی و ابنیه‌های برجای مانده مورد تایید مورخان معماری و دانش مهندسی است حکایت از آن دارد که نخستین بار آنچه امروز به نام بتن می‌شناسیم در حجم عظیم به وسیله رومیان باستان مورد استفاده قرار گرفته است.
قدیمی‌ترین اثر از یک سازه بتنی، مربوط به حدود ۷ هزار سال پیش از میلاد گزارش شده که در سال 1985 میلادی و طی یک عملیات راه‌سازی در فلسطین کشف شده که این سازه، یک کف بتی آهکی است که احتمالا از حرارت دادن به سنگ آهک و ترکیب کردن آن با آب و سنگدانه ساخته شده است.
بررسی‌های انجام شده توسط کارشناسان سازه‌های قدیمی و خصوصا باستان شناسان نشان می‌دهد که بلوک‌های سنگی مورد استفاده در ساخت هرم بزرگ جیزه (2500 سال پیش از میلاد)، توسط یک ماده سیمانی به هم متصل شده‌اند. همچنین گنبد «پانتئون» یکی از بزرگترین گنبدهای جهان با بتن غیرمسلح ساخته شده است.
حدود 500 سال قبل از میلاد، هنر ساخت ملات آهکی در یونان باستان شکل گرفت. این نوع ملات به صورت گسترده در ساخت قصرها و معابد یونانی به کار گرفته می‌شد.
حدود سال 200 قبل از میلاد، رومی ها یک نوع خاص از خاکستر آتشفشانی استخراج شده از محدوده «پوتزولی» واقع در کشور ایتالیا را با آهک مخلوط کرده و دریافتند که این ترکیب مقاومت بیشتری نسبت به مواد ساخته شده پیشین دارد که بعدها این ماده با نام «پوزولان» شناخته شد.
بسیاری از سازه‌های پوزولانی که توسط یونانی‌ها، رومی‌ها، هندیان و مصریان که هزاران سال پیش ساخته شده‌اند، هم اکنون قابل مشاهد هستند. همین موضوع، پایداری بسیار خوب سازه‌های بتنی و دلیل تداوم استفاده از آن را طی چند هزار سال گذشته تا امروز به خوبی نشان می دهد.
آنچه امروز به نام بتن و فرآورده‌های آن شناخته می‌شود و یکی از مهمترین مصالح کاربردی در صنعت ساختمان است، ریشه در گذشته‌ای دور دانش مهندسی در حوزه ساخت بناها دارد. گذشته‌ای که سنگ بنای بتن امروزی را شکل داده و کارشناسان امروز براساس آن اقدام به ساخت و تولید بتن در انواع مختلف می‌کنند.